Takie zachowania sprawiają, że dziecko pozbawione odpowiedniej uwagi, troski i opieki zaczyna się czuć tak, jakby było niewidzialne... jakby nie istniało...
Rezultatem tego typu doświadczeń we wczesnym dzieciństwie i okresie dorastania jest spora ilość problemów z określeniem własnej tożsamości w dorosłym życiu. Osoba dorosła często nie wie kim naprawdę jest. Dzieje się tak, ponieważ jej niezależne myśli, uczucia i potrzeby nigdy nie zostały wsparte. W tego typu relacji narcystyczna matka często korzysta z emocjonalnego wsparcia swojego dziecka, natomiast ono nigdy nie może liczyć na jej odwdzięczenie się tym samym.
Emocjonalnie odrzucone dziecko kumuluje w sobie gniew do narcystycznego rodzica, który je tak traktuje. Tymczasem jako osoba dorosła musi nauczyć się, między innymi stawiać granice odnośnie tego, ile dawać innym z siebie samego, aby móc szanować swoje prawa, potrzeby i uczucia. Dorosłe dziecko narcystycznego rodzica musi na nowo nauczyć się być osobą widoczną...
Oprac. Małgorzata Podniesińska, psycholog
Prywatna Praktyka Psychologiczna
